Last Updated on September 2, 2022
นิทานอีสป ผึ้ง ตัวต่อ และแตน
ณ ป่าแห่งหนึ่ง มีโพรงไม้อยู่หนึ่งโพรงซึ่งเป็นที่กักตุนน้ำผึ้งไว้ถือเป็นขุมทรัพย์อันล้ำค่า ตัวต่อได้ประกาศกร้าวว่าน้ำผึ้งที่อยู่ในโพรงไม้นี้ทั้งหมดเป็นของพวกมัน แต่พวกผึ้งก็มั่นใจว่าน้ำผึ้งในโพรงไม้นี้เป็นของพวกผึ้งต่างหาก การถกเถียงระหว่างตัวต่อและพวกผึ้งได้ลุกลามใหญ่โตมากขึ้น จนดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่สามารถหาข้อยุติได้โดยปราศจากการต่อสู้ และในท้ายที่สุด ด้วยความมีเหตุผลของทั้งพวกผึ้งและตัวต่อ พวกมันจึงได้ตกลงกันว่าควรที่จะมีผู้พิพากษาที่จะมาช่วยตัดสินและยุติความขัดแย้งในครั้งนี้ พวกมันจึงได้นำเรื่องนี้ไปปรึกษาแตน ซึ่งเป็นผู้ที่มีความยุติธรรมที่สุดในป่าแห่งนี้
แตนได้เบิกความถามไถ่เรื่องราวจากทั้งสองฝ่ายรวมถึงพยานแวดล้อมต่างๆ ก็ได้มีพยานมากมายให้การว่า พวกมันเห็นสัตว์ที่มีปีกได้บินอยู่แถวๆ โพรงไม้นั้น เสียงบินหึ่งๆ ดังไปทั่วทั้งบริเวณ พวกที่บินอยู่นั้นมีลำตัวเป็นแถบลายสีเหลืองและดำเหมือนพวกผึ้ง ฝั่งพวกต่อก็คัดค้านทันทีเนื่องจากคำอธิบายลักษณะนี้ก็ตรงกับลักษณะของตัวต่อเช่นกัน
ดังนั้น พยานหลักฐานที่กล่าวมาจึงไม่อาจช่วยให้แตนที่เป็นผู้พิพากษาตัดสินความได้ เจ้าแตนจึงได้เลื่อนการไต่สวนของศาลออกไปอีก 6 สัปดาห์ เพื่อที่มันจะได้มีเวลาคิดวิเคราะห์เพิ่มเติมให้รอบคอบ
เมื่อถึงวันนัดหมายพิจารณาคดีอีกครั้งหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายทั้งฝ่ายของพวกผึ้ง และฝ่ายของตัวต่อ ก็ได้มีพยานเพิ่มขึ้นอีกมากมาย มีเจ้ามดตัวหนึ่งยืนขึ้นเป็นตัวแรก และมันกำลังจะถูกซักค้านเมื่อมีผึ้งชราซึ่งเป็นผู้ที่หลักแหลมได้แสดงตนต่อหน้าศาลและเอ่ยว่า
“ข้าแต่ศาลที่เคารถ คดีนี้ถูกเลื่อนมาถึง 6 สัปดาห์แล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถตัดสินความได้ หากเร็วๆ นี้ยังไม่มีการตัดสินอีกละก็ น้ำผึ้งก็คงเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้ ข้าจึงขอเสนอว่า ท่านจงมอบหมายให้ทั้งพวกผึ้งและพวกตัวต่อ ให้พวกเขาสร้างรวงผึ้งของตนเองขึ้นมา และจากนั้นเราก็จะได้เห็นกันในไม่ช้าว่า น้ำผึ้งในโพรงนี้เป็นของผู้ใดกันแน่”
พวกตัวต่อพยายามประท้วงเรื่องนี้กันอย่างเสียงดัง ผู้พิพากษาแตนผู้ชาญฉลาดได้เข้าใจในพริบตาว่าทำไมพวกตัวต่อจึงได้ประท้วงกันมากมายเช่นนั้น เนื่องจากพวกตัวต่อนั้นรู้ดีว่าตัวมันเองไม่สามารถสร้างรวงผึ้งและใส่น้ำผึ้งเข้าไปในนั้นได้นั่นเอง
“เอาล่ะ พวกเจ้า ขณะนี้เป็นที่ชัดเจนแล้วว่า ใครที่เป็นผู้สร้างรวงผึ้ง และใครที่ไม่สามารถจะทำได้ ข้าขอตัดสินว่า น้ำผึ้งในโพรงนี้เป็นของพวกผึ้ง” ผู้พิพากษาแตนกล่าว
The Bees, Wasps, and the Hornet
A store of honey had been found in a hollow tree, and the Wasps declared positively that it belonged to them. The Bees were just as sure that the treasure was theirs. The argument grew very pointed, and it looked as if the affair could not be settled without a battle, when at last, with much good sense, they agreed to let a judge decide the matter. So they brought the case before the Hornet, justice of the peace in that part of the woods.
When the Judge called the case, witnesses declared that they had seen certain winged creatures in the neighborhood of the hollow tree, who hummed loudly, and whose bodies were striped, yellow and black, like Bees.
Counsel for the Wasps immediately insisted that this description fitted his clients exactly.
Such evidence did not help Judge Hornet to any decision, so he adjourned court for six weeks to give him time to think it over. When the case came up again, both sides had a large number of witnesses. An Ant was first to take the stand and was about to be cross-examined when a wise old Bee addressed the Court.
“Your honor,” he said, “the case has now been pending for six weeks. If it is not decided soon, the honey will not be fit for anything. I move that the Bees and the Wasps be both instructed to build a honeycomb. Then we shall soon see to whom the honey really belongs.”
The Wasps protested loudly. Wise Judge Hornet quickly understood why they did so: They knew they could not build a honeycomb and fill it with honey.
“It is clear,” said the Judge, “who made the comb and who could not have made it. The honey belongs to the Bees.”
คติสอนใจ นิทานอีสป ผึ้ง ตัวต่อ และแตน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
Ability proves itself by deeds.
“ความสามารถพิสูจน์ได้ด้วยการกระทำ”
🔻🔻ติดตามเรา🔻🔻
– Shopee: https://shopee.co.th/rinrinworld
– Facebook: https://www.facebook.com/rinrinworldshop/
– Website: https://www.rinrinworld.com/
