Last Updated on August 28, 2022
นิทานอีสป หนูน้อยหมวกแดง The little red riding hood
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีหนูน้อยน่าตาน่ารักน่าเอ็นดู เวลาเธอออกจากบ้านไปไหนมาไหน เธอมักจะสวมผ้าคลุมฮู้ดสีแดงเสมอ ผู้คนที่พบเห็นจึงพากันเรียกเธอว่า “หนูน้อยหมวกแดง”
วันหนึ่ง คุณแม่ของหนูน้อยหมวกแดงได้เตรียมอาหาร ขนม และผลไม้ต่างๆ ไว้ ตั้งใจว่าจะนำตะกร้าอาหารนี้ไปเยี่ยมคุณยายที่อาศัยอยู่ที่ชายป่า แต่เนื่องจากคุณแม่รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยต้องให้หนูน้อยหมวกแดงนำอาหารไปให้คุณยายเพียงลำพัง
คุณแม่พูดขึ้นว่า “เอาตะกร้าอาหารนี้ไปเยี่ยมคุณยายนะลูก อย่าเถลไถลนะจ๊ะ รีบไปรีบกลับนะ”
หนูน้อยหมวกแดงตอบรับอย่างร่าเริงว่า “ได้เลยจ้าแม่จ๋า หนูจะส่งตะกร้าอาหารให้ถึงมือคุณยายเลย”
หลังจากหนูน้อยหมวกแดงรีบเดินทางออกจากบ้านด้วยความตื่นเต้นเบิกบานใจ ระหว่างทางหนูน้อยหมวกแดงได้เจอกับเจ้าผีเสื้อแสนสวยเข้ามาทักทาย
ผีเสื้อแสนสวยพูดว่า “สวัสดีจ้าแม่หนูน้อย เธอกำลังจะไปไหนหรอจ๊ะ”
หนูน้อยหมวกแดงตอบกลับว่า “หนูกำลังจะไปเยี่ยมคุณยายที่ชายป่าค่ะ”
ผีเสื้อตอบว่า “ดีเลย ไม่ไกลจากตรงนี้มีทุ่งดอกไม้อยู่ เธอควรจะเก็บดอกไม้สวยๆ ไปเยี่ยมคุณยายด้วยนะ”
ผีเสื้อแสนสวยชวนหนูน้อยหมวกแดงไปที่ทุ่งดอกไม้เพื่อเก็บดอกไม้ให้คุณยาย หนูน้อยหมวกแดงทำตามคำชวนและไปเก็บดอกไม้อย่างเพลิดเพลิน ขณะนั้นเอง ได้มีหมาป่าตัวหนึ่งเดินผ่านมาเห็นหนูน้อยหมวกแดงกำลังเก็บดอกไม้ ด้วยความหิวกระหายน้ำลายไหลอยากจะจับหนูน้อยหมวกแดงกิน มันเดินเข้าไปใกล้ๆ และได้ยินว่าหนูน้อยหมวกแดงจะเก็บดอกไม้ไปฝากคุณยาย
เจ้าหมาป่าคิดแผนชั่วร้ายได้ในทันที มันรีบวิ่งไปที่บ้านคุณยายที่อยู่ตรงชายป่า ในเวลานั้นเอง คุณยายกำลังนั่งถักผ้าพันคอไหมพรมอยู่ที่ริมหน้าต่าง เจ้าหมาป่าได้จับตัวคุณยายไว้และเอาไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า ก่อนที่มันจะปลอมตัวเป็นคุณยายแกล้งทำเป็นนอนป่วยอยู่บนเตียง เฝ้ารอให้หนูน้อยหมวกแดงมาถึง จะได้จับกินพร้อมกันทั้งยายทั้งหลานเลยทีเดียว
หนูน้อยหมวกแดงเก็บดอกไม้อย่างเพลิดเพลิน และได้วิ่งเล่นกับพวกกระต่ายจนเวลาล่วงเลยไปมาก หนูน้อยหมวกแดงเริ่มรู้สึกตัวว่าเย็นมากแล้ว จึงรีบออกเดินทางไปที่บ้านคุณยายทันที เมื่อถึงบ้านคุณยาย หนูน้อยหมวกแดงก็เคาะประตูเรียกคุณยาย
หนูน้อยหมวกแดงพูดว่า “ก็อก ก็อก ก็อก ยายจ๋า หนูมาเยี่ยมคุณยายค่ะ ยายเปิดประตูให้หนูหน่อยค่ะ”
เจ้าหมาป่าที่ปลอมตัวเป็นคุณยาย ร้องตอบว่า “เข้ามาได้เลยจ้าหนู ยายไม่ได้ล็อคประตูจ้า”
เมื่อหนูน้อยหมวกแดงเดินเข้ามาในบ้านคุณยาย ก็มองเป็นหมาป่าที่ปลอมตัวเป็นคุณยายกำลังนอนเอาผ้าคลุมโปงอยู่ เลยเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณยายเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมต้องนอนคลุมโปงด้วยคะ”
เจ้าหมาป่าตอบว่า “แค่กๆ ยายไม่ค่อยสบายน่ะจ๊ะหลานรัก”
หนูน้อยหมวกแดงถามว่า “ทำไมหูของคุณยายใหญ่จัง”
หมาป่าตอบ “ก็จะได้ยินเสียงที่น่ารักของหนูไงจ๊ะ”
“ทำไมคุณยายถึงมีดวงตาอันใหญ่โตล่ะคะ”
หมาป่าตอบว่า “ก็จะได้เห็นหนูชัดๆ ไงล่ะจ๊ะหลานรัก”
“อ้าว แล้วทำไมมือของคุณยายใหญ่โต อย่างนี้ล่ะคะ”หนูน้อยหวกแดงยังไม่สิ้นสงสัย
“ก็จำได้กอดหนู แน่นๆ อย่างไรล่ะ” หมาป่าตอบ
หนูน้อยหมวกแดงเดินเขาไปใกล้ๆ แล้วถามอีกว่า “ทำไมเสียงคุณยายแหบจังคะ ฟังไม่เหมือนเดิมเลย”
หมาป่าตอบว่า “ก็ยายเจ็บคอน่ะจ๊ะหลาน เสียงมันเลยแหบแบบนี้จ้า”
หนูน้อยหมวกแดงเดินเข้าไปใกล้อีก แล้วถามว่า “ทำไมปากของคุณยายถึงได้ยาวอย่างนี้ละคะ”
หมาป่าตอบว่า “ก็ยายไอมากไปน่ะสิ ปากจึงได้ยื่นยาวออกมาอย่างนี้แหละจ้า”
หนูน้อยหมวกแดงเดินเข้าไปจนชิดกับเตียง แล้วถามอีกว่า “แล้วทำไมฟันของคุณยายถึงได้แหลมคมอย่างนี้ละคะ”
หมาป่าตอบว่า “ก็เพราะยายมีเขี้ยวไว้จับหลานกินยังไงล่ะจ๊ะ แม่หนูน้อย”
คราวนี้หมาป่าไม่ได้แสร้งทำตัวเป็นคุณยายอีกต่อไป แต่ได้สลัดผ้าห่มออก แล้วกระโจนเข้าหาหนูน้อยหมวกแดงในทันที หนูน้อยหมวกแดงตกใจมาก และร้องตะโกนเสียงดังให้คนช่วย “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยคุณยายด้วย ช่วยหนูด้วย” บุญรักษา มีนายพรานเดินผ่านมาแถวนั้นพอดี และเห็นเหตุการณ์เข้า
ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้น เจ้าหมาป่าล้มลงด้วยความเจ็บปวดทรมานเนื่องจากโดนนายพรานยิง นายพรานรีบบุกเข้ามาและช่วยหนูน้อยหมวกแดงไว้ได้ทัน และได้ช่วยคุณยายออกจากตู้เสื้อผ้าได้สำเร็จ ทุกคนปลอดภัยแล้วในตอนนี้
หนูน้อยหมวกแดงได้สำนึกผิดและสารภาพกับคุณยายว่า “ยายจ๋า เป็นเพราะหนูเองที่ไปแวะเก็บดอกไม้ จนหมาป่ามองเห็นเข้าจึงได้มาดักรอที่บ้านของคุณยาย ถ้าหนูไม่เถลไถล ถ้าหนูเชื่อฟังคุณแม่ เหตุการณ์น่ากลัวเช่นนี้คงจะไม่เกิดขึ้น หนูเสียใจ หนูขอโทษนะคะคุณยาย”
คุณยายมองหลานด้วยความเอ็นดูและตอบกลับว่า “ไม่เป็นไรจ้า ต่อไปนี้ต้องเป็นเด็กดี ไม่ทำตัวเหลวไหลอีกนะ”
หนูน้อยหมวกแดงตอบว่า “หนูสัญญาค่ะคุณยาย ต่อไปนี้หนูจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่งของคุณแม่ และจะไม่เถลไถลหรือทำตัวเหลวไหลอีกแล้วค่ะ”
เหตุการณ์จบลงด้วยดี คุณยายได้นำอาหาร ขนม และน้ำชา มาเลี้ยงขอบคุณนายพรายที่ช่วยชีวิตสองยายหลานเอาไว้ได้ หลังจากทานอาหารเสร็จ คุณยายและนายพรานได้พาหนูน้อยหมวกแดงไปส่งที่บ้านได้อย่างปลอดภัย
The little red riding hood
Once upon a time there was a dear little girl who was loved by every one who looked at her, but most of all by her grandmother, and there was nothing that she would not have given to the child. Once she gave her a little cap of red velvet, which suited her so well that she would never wear anything else. So she was always called Little Red Riding Hood.
One day her mother said to her, “Come, Little Red Riding Hood, here is a piece of cake and a bottle of wine. Take them to your grandmother, she is ill and weak, and they will do her good. Set out before it gets hot, and when you are going, walk nicely and quietly and do not run off the path, or you may fall and break the bottle, and then your grandmother will get nothing. And when you go into her room, don’t forget to say, good-morning, and don’t peep into every corner before you do it.”
I will take great care, said Little Red Riding Hood to her mother, and gave her hand on it.
The grandmother lived out in the wood, half a league from the village, and just as Little Red Riding Hood entered the wood, a wolf met her. Little Red Riding Hood did not know what a wicked creature he was, and was not at all afraid of him.
“Good-day, Little Red Riding Hood,” said he.
“Thank you kindly, wolf.”
“Whither away so early, Little Red Riding Hood?”
“To my grandmother’s.”
“What have you got in your apron?”
“Cake and wine. Yesterday was baking-day, so poor sick grandmother is to have something good, to make her stronger.”
“Where does your grandmother live, Little Red Riding Hood?”
“A good quarter of a league farther on in the wood. Her house stands under the three large oak-trees, the nut-trees are just below. You surely must know it,” replied Little Red Riding Hood.
The wolf thought to himself, “What a tender young creature. What a nice plump mouthful, she will be better to eat than the old woman. I must act craftily, so as to catch both.” So he walked for a short time by the side of Little Red Riding Hood, and then he said, “see Little Red Riding Hood, how pretty the flowers are about here. Why do you not look round. I believe, too, that you do not hear how sweetly the little birds are singing. You walk gravely along as if you were going to school, while everything else out here in the wood is merry.”
Little Red Riding Hood raised her eyes, and when she saw the sunbeams dancing here and there through the trees, and pretty flowers growing everywhere, she thought, suppose I take grandmother a fresh nosegay. That would please her too. It is so early in the day that I shall still get there in good time. And so she ran from the path into the wood to look for flowers. And whenever she had picked one, she fancied that she saw a still prettier one farther on, and ran after it, and so got deeper and deeper into the wood.
Meanwhile the wolf ran straight to the grandmother’s house and knocked at the door.
“Who is there?”
“Little Red Riding Hood,” replied the wolf. “She is bringing cake and wine. Open the door.”
“Lift the latch,” called out the grandmother, “I am too weak, and cannot get up.”
The wolf lifted the latch, the door sprang open, and without saying a word he went straight to the grandmother’s bed, and devoured her. Then he put on her clothes, dressed himself in her cap, laid himself in bed and drew the curtains.
Little Red Riding Hood, however, had been running about picking flowers, and when she had gathered so many that she could carry no more, she remembered her grandmother, and set out on the way to her.
She was surprised to find the cottage-door standing open, and when she went into the room, she had such a strange feeling that she said to herself, oh dear, how uneasy I feel to-day, and at other times I like being with grandmother so much.
She called out, “Good morning,” but received no answer. So she went to the bed and drew back the curtains. There lay her grandmother with her cap pulled far over her face, and looking very strange.
“Oh, grandmother,” she said, “what big ears you have.”
“The better to hear you with, my child,” was the reply.
“But, grandmother, what big eyes you have,” she said.
“The better to see you with, my dear.”
“But, grandmother, what large hands you have.”
“The better to hug you with.”
“Oh, but, grandmother, what a terrible big mouth you have.”
“The better to eat you with.”
And scarcely had the wolf said this, than with one bound he was out of bed and swallowed up Little Red Riding Hood.
When the wolf had appeased his appetite, he lay down again in the bed, fell asleep and began to snore very loud. The huntsman was just passing the house, and thought to himself, how the old woman is snoring. I must just see if she wants anything.
So he went into the room, and when he came to the bed, he saw that the wolf was lying in it. “Do I find you here, you old sinner,” said he. “I have long sought you.”
Then just as he was going to fire at him, it occurred to him that the wolf might have devoured the grandmother, and that she might still be saved, so he did not fire, but took a pair of scissors, and began to cut open the stomach of the sleeping wolf.
When he had made two snips, he saw the Little Red Riding Hood shining, and then he made two snips more, and the little girl sprang out, crying, “Ah, how frightened I have been. How dark it was inside the wolf.”
And after that the aged grandmother came out alive also, but scarcely able to breathe. Little Red Riding Hood, however, quickly fetched great stones with which they filled the wolf’s belly, and when he awoke, he wanted to run away, but the stones were so heavy that he collapsed at once, and fell dead.
Then all three were delighted. The huntsman drew off the wolf’s skin and went home with it. The grandmother ate the cake and drank the wine which Little Red Riding Hood had brought, and revived, but Little Red Riding Hood thought to herself, as long as I live, I will never by myself leave the path, to run into the wood, when my mother has forbidden me to do so.
It is also related that once when Little Red Riding Hood was again taking cakes to the old grandmother, another wolf spoke to her, and tried to entice her from the path. Little Red Riding Hood, however, was on her guard, and went straight forward on her way, and told her grandmother that she had met the wolf, and that he had said good-morning to her, but with such a wicked look in his eyes, that if they had not been on the public road she was certain he would have eaten her up. “Well,” said the grandmother, “we will shut the door, that he may not come in.”
Soon afterwards the wolf knocked, and cried, “open the door, grandmother, I am Little Red Riding Hood, and am bringing you some cakes.”
But they did not speak, or open the door, so the grey-beard stole twice or thrice round the house, and at last jumped on the roof, intending to wait until Little Red Riding Hood went home in the evening, and then to steal after her and devour her in the darkness. But the grandmother saw what was in his thoughts. In front of the house was a great stone trough, so she said to the child, take the pail, Little Red Riding Hood. I made some sausages yesterday, so carry the water in which I boiled them to the trough. Little Red Riding Hood carried until the great trough was quite full. Then the smell of the sausages reached the wolf, and he sniffed and peeped down, and at last stretched out his neck so far that he could no longer keep his footing and began to slip, and slipped down from the roof straight into the great trough, and was drowned. But Little Red Riding Hood went joyously home, and no one ever did anything to harm her again.
คติสอนใจ นิทานอีสป หนูน้อยหมวกแดง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คนเราต้องมีวินัยในตัวเอง เมื่อได้รับคำสั่ง ควรทำตามหน้าที่ของตนที่ต้องรับผิดชอบ และอย่าหูเบาเชื่อคนง่าย ไม่เช่นนั้นอาจนำภัยมาสู่ตนเองได้
🔻🔻ติดตามเรา🔻🔻
– Shopee: https://shopee.co.th/rinrinworld
– Facebook: https://www.facebook.com/rinrinworldshop/
– Website: https://www.rinrinworld.com/
